Nu we lekker uitgerust zijn gaan maken we ons weer op voor een lekker reis dagje. We gaan onderweg naar ‘Chitwan national park’. Dit is toch wel het bekendste natuur gebied van Nepal. Gelukkig hadden we als groep nog wel een wens die deze reisdag langer maakte maar zeker ook actiever! Wij wouden namelijk wel Raften!
Tussendoor dus een stop en konden we ons omkleden bij een drinkgelegenheid. Overigens was hier ook een heel spannend toilet te vinden via een smal paadje naar beneden. Verdere details zal ik maar niet vertellen 😉 Na een drankje gingen we naar de rivier. Daar bleken meerdere organisaties met groepen touristen de tocht te beginnen. Om een of andere reden werd er in een grotere groep gevaren. Iets met veiligheid was het verhaal. Bij heb begin werd ons al verteld dat we eigenlijk het verkeerde seizoen hedden gekozen omdat het water nu erg kalm is.
Uiteraard beginnen we met een oefening met peddelen, schreeuwen en slaan op de boot. Van het laatste ontgaat het nut mij enigsinds maar het schreeuwen wat erbij hoort is altijd leuk natuurlijk. Ondertussen een soort van wedstrijdje met andere rafts. Ik heb trouwens het idee dat onze rafter niet bij de zelfde organisatie hoort als de anderen. Alleen heb ik geen idee waarom ik dat denk en wat het er toe doet. Leuk is ook dat onze gids mee de boot is ingegaan en hij water angst blijkt te hebben.
De stroomversnellingen zijn spectaculair. Zo peddel je als een malle, zo zie je niets en vraag je je af waarom het peddelen zo ligt gaat. Je kijkt om naar het water en verdomd een gat van anderhalf meter onder je peddel net naast de raft. Voor ik me besef wat dat nou is zit er weer water onder de peddel en peddelen we gezellig door. Heel leuk en bijzonder dus. Nergens heb ik echt het idee dat het heel heftig word maar een saai kabbelend riviertje is het zeker niet!
Tussen de stroomversnellingen door spelen wij als echte Hollanders in het water. De raft word door de stroming mee gevoerd en wij zwemmen voor en achter uit. Ondertussen valt het wel op dat van de andere rafts niemand durft of wil zwemmen en ze kijken alsof ze aapjes zien zwemmen. En dat terwijl het toch een groep canadezen lijkt te zijn of in ieder geval westerlingen die engels schreeuwen.
Na een hoop pogingen onze gids in het water te krijgen, zijn angst word steeds groter, besluit hij toch om het water in te gaan. Onze argumenten dat wij kunnen zwemmen en een paar ook kunnen reddingszwemmen zijn blijkbaar krachtig genoeg. Of komt het door de herhaalde pogingen hem erin te trekken? In ieder geval komt er weinig van de zwemles. De angst is te groot om de raft los te laten. Maar hij heeft duidelijk een stukje angst overwonnen.
Na enige tijd vind ik het toch wel wat saai worden en begin ik mijzelf af te vragen hoe het zou zijn om zonder raft door de stroomversnelling te gaan. Nat en avontuurlijk sowieso maar uiteindelijk durf ik het idee toch niet uit te voeren. Het onbekende is toch echt te onbekend. En de reactie van onze raftguide ook natuurlijk.
Er zijn vandaag weinig foto’s gemaakt, vanuit de bus worden ze vooral onduidelijk en lelijk. En ja, in een raft is het dan weer net te vochtig om lekker foto’s te maken natuurlijk. Daarom zijn er vandaag wel 3 foto’s en wel van de lodge waar we de komende nachten verblijven. Het ziet er erg leuk uit met kleine vogeltjes die in ons land niet voorkomen, vrolijke geluiden en lekkere biertjes. ‘s Avonds bekijken we nog de zonsondergang boven het natuurgebied aan de andere kant van het water. De eerste olifanten komen we tegen al lopend door het dorp, uiteraard met hun baasje op de rug.
[picasaview album=’25032010Dag11PokharaNaarChitwanMetRaften’ instantview=’yes’]
Leave a Reply