Na de aankomst in Khon Kaen in het donker gisteren, werd het ‘s ochtends toch weer licht gelukkig, en dan ziet alles er weer anders uit. Het klinkt ook anders, daar we wakker werden met Thais gezang uit luidsprekers, die, zo leek het, op ons balkon op de 6e verdieping stonden… Gelukkig keerde de rust om half 8 weder.
Op zoek naar een geschikt ontbijtje constateerden we ook dat de TAT (toeristen info) per 1 October verhuist was. Daar had zelfs de nieuwe versie van de reisgids niet tegen geholpen. Na een lekker ontbijtje (het klinkt Westers, ei met brood, maar het was toch erg local Thai kan ik je verzekeren!, wilden we met een TukTuk naar het zuiden naar de nieuwe TAT. Een verThaide Australier die om een praatje verlegen zat verhinderde dat plan, en dus kwamen we lopend en bezweet bij het meer aan (Thais grootste natural lake), waar het tourist office moest zijn. Al wat er was geen office, en tenslotte kwamen we aan bij het Khon Kaen City Museum.
Een oud vrouwtje dat redelijk goed engels sprak nam me bij de hand en wilde me terug sturen naar de oude locatie. Nee, niet daarheen. Een collega wist haar te vertellen dat er echter inderdaad een nieuw office was, waarna ik bij haar dochter achterop de brommer moest naar het kantoor… Paul bleef eenzaam achter…
We bleken straks langs het kantoor te zijn gelopen en het niet te hebben gezien. Ach ja….Ik werd perfect geholpen en stapte beladen met foldertjes weer de deur uit.
We voelden ons enigszins moreel verplicht het museum te bezoeken, wat verrassend groot was en eigenlijk veel informatie bevatte.
We werden rondgeleid door een student die daar stage liep, klaarblijkelijk om geschiedenis te leren, niet Engels! Maar ze lachte vriendelijk. Het oude vrouwtje verzocht ons en publiek haar wel een fooi te geven…
Met de TukTuk naar het hotel en daarna rond middaguur met de auto weer onderweg. Op advies van de TAT richting Kalasin. Onderweg nog een stop bij een Wat (tempel) die minder goed te vinden was dan gedacht, en daarna op zoek naar een hotel terwijl het nog licht was… we vonden een bungalow langs de weg, de grootste kamer die we tot nog toe hebben gehad inclusief Car Port voor 400Bt. Prima!
Onderweg hadden we al borden gezien naar de Lam Pao Dam, die ook in het foldertje als attractie werd aangeprezen. Dus na te zijn ingecheckt die kant op gereden.
Een leuke weg met uitdagingen in de vorm van gaten en hobbels.
De parkeerplaats was GROOT, net als de dam zelf, maar we waren werkelijk de enige bezoekers in de buurt! Onze auto was klein en eenzaam op de P.
Boven hadden we prachtig uitzicht over het water, met bijklank van diverse motoren waarmee hard gewerkt werd de dam te verstevigen. Dat had geresulteerd in enkele wateroverschotten en daarmee modderpoelen op de weg.
Terwijl ik naar Paul stond te kijken hoe hij op zijn slippers naar de overkant kwam en aanstalten maakte om ook de oversteek te maken, dacht Paul dat hij er was en stapte kordaat ‘op het droge’… Ehm niet dus, Paul liep verder en zijn slipper bleef staan… helaas was ik niet bij de hand genoeg om een foto te maken, maar conclusie is dat Paul’s slippers een eigen agenda hebben en proberen hier een Thailand achter te blijven.
Tot op heden kunnen we ze echter de baas, en ook deze oproerpoging is onderdrukt en de slipper is uit de modder getrokken en weer aan de voet gestoken.
Ik had buikpijn van het lachen…
Vervolgens terug op Kalasin aan, onze ogen uitgekeken in de Lotus Tesco en een waterkoker ingeslagen (je doet luxe backpacken of niet) en daarna in het stadje op zoek naar een diner. Wanneer je moe en op zoek bent is er natuurlijk in heel Kalasin geen fatsoenlijk eten te vinden, speciaal niet omdat Paul z’n darmen het niet erg naar zijn zin hadden (niet duidelijk of dit door het straat-eten kwam of andere oorzaken had), maar uiteindelijk mondden we uit op de markt en hadden zoveel keus dat we niet kiezen konden.
Na een heerlijke hap fried rice terug naar onze bungalow en ons klaarmaken voor morgen en een nacht op het (toch wel erg harde) bed…
Leave a Reply