De wekker gaat vrij vroeg vandaag en het opstaan niet heel snel. Maar nadat we het bed zijn uitgekropen, gedoushed hebben onder een verrassend lekkere en warme douche, gegeten en de spullen die we nodig hebben hebben ingepakt stappen we in de auto voor een rit van zeker 10 minuten naar de voet van Phu Kraduang. Hier is het bezoekerscentrum gelegen waar we informatie zouden moeten kunnen vinden. Naast bezoekers met redelijk wat bagage, je kan namelijk ook boven op de berg overnachten, is er inderdaad informatie te vinden in het Thai. Maar de plaatjes zagen er zeker mooi uit.
Gelukkig is er een informatie balie met engels sprekende mensen die alles heel duideliijk uitleggen. Hier viel het eerste al op, op en neer van deze berg in 1 dag kan maar lijkt niet gewoon te zijn. We krijgen een tijd mee van 14.00 uur. Het zou verstandig zijn om dan weer te vertrekken van de berg
, volgens de aardige dame kunnen wee het bezoekerscentrum boven op de berg net bereiken. Wij horen alles aan en zullen het gaan zien. Tot slot mogen we nog iets wat lijkt op een gastenboek tekenen. Onze naam en herkomst zijn vooral gewenst. Bij 2 balies verder op kopen wij 2 kaartjes om de berg op te mogen voor 400 bath per stuk. 100 minder dan het bord bij de ingang van het park. En nu opzoek naar het pad omhoog. Gelukkig was die snel gevonden, nadat we borden herkende met een lopend persoon erop.
Bij het begin van het pad staat weer een huisje waar we de tickets moeten laten zien en nog een papier invullen. Blijkbaar willen ze graag weten hoeveel mensen er op de berg zijn. En dan begint de tocht daadwerkelijk. Door de ‘bell shaped’ vorm van de berg is het begin direct lekker stijl maar het is wel redelijk goed te doen. De route is opgedeeld in stukken die gebaseerd lijken op de natuur die veranderd of omdat er eten te koop is. Elke keer word aangegeven hoe ver het is naar het volgende en vorige punt. Er is dus wat om naar uit te kijken bij het lopen. Er blijken ook voldoende eten en drinken kraampjes te zijn. Dit zijn een soort van hutten met een bank eronder en ze verkopen water, frisdrank, fruit, eten en souvenirs. Vooral het drinken valt bij ons in de smaak, samen met een stukje fruit natuurlijk.
Na de eerste etappe, die toch wel slopend was door de trappen en haarspeldbochten, komen we bij met een colaatje en daarna gaat het pad minder hard omhoog. Dit stuk van de route bevalt goed. Maar al snel gaan we weer stijl omhoog en op sommige stukken is het ook minder gemakkelijk begaanbaar. Ofwel door een beekje ofwel doordat de berg niet hard genoeg wil slijten om een egaal pad door de rotsen te maken. Het is zo af en toe echt wel klimmen geblazen.
Op het route blaadje dat we hebben gehad staat ook wat voor begroeiing er is op welke hoogtes. We komen van alles tegen, van bamboebos tot bladerbos en naaldbossen. We komen niet zo hoog dat er geen begroeiing meer is. Deze afwisseling maakt, samen met het uitzicht en het pad, de tocht omhoog erg leuk en uitdagend. Voor ons gevoel gingen we, in vergelijking met de Thai, vrij rap omhoog. Het laatste deel van de route blijkt het meest uitdagend. Er zijn zelfs stalen trappen gemaakt om sommige stukken te kunnen belopen, bijna recht omhoog. Onderweg kwamen we in totaal 8 falang tegen die opvallend sacherijnig lijken te zijn. In tegenstelling tot de Thaise beklimmers die heel vriendelijk lachen en gedag zeggen. Soms zijn wij alleen te buiten adem om wat terug te praten. En opeens zijn we er, zoals het grote bord zegt, we’ve qonquered the Phu Kradueng!
Volgens de bordjes is dit ook direct de top van de berg, dus wij hadden weer een paar kraampjes verwacht met drinken. Maar dat was een misrekening. Het visitors centre was nog 3 kilometer lopen. Eerst wat foto’s dan maak. We hebben een Thai gevraagd een foto van ons te maken. En dat lukte heel goed. Daarna werd ons zelfs gevraagd een foto van hun groep te maken. Tot nu toe is het ons altijd opgevallen dat ze 2 foto’s maken zodat in ieder geval iedereen van de groep er op staat. Dat wij de foto mochten maken is dus een kleine verrassing. Ik merkte hier nog grappend op dat er fietsen op de berg stonden. Achteraf hadden we hier beter naar moeten kijken want er bleek een fiets verhuur te zijn! Dat had ons natuurlijk veel tijd kunnen schelen. Het is 11 uur, dus we besluiten naar het bezoekerscentrum te gaan. Het is een lang recht zandpad die erg veel doet denken aan een willekeurig pad op de Veluwe. Mooi licht gekleurd zand, zo af en toe wat lagere planten dat doet denken aan de heide en dan weer bomen. De geluiden lijken totaal niet op wat wij kennen natuurlijk! Sowieso is het hier boven op de berg een heel bijzondere belevenis. De natuur is totaal anders dan wat we tot nu toe gezien hebben en het is zo groot dat je geen idee hebt dat je op een kilometer hoog plateau zit. Tussen al het schoon door komen we bij het visitors centre. Het meest opvallende is dat er een enorme berg tenten staan opgezet. Een soort van ‘gewone’ 3 persoons koepeltentjes. Daar blijven al die mensen dus die bovenop overnachten!
Bij het bezoekerscentrum zelf is niet heel veel te beleven. Een paar mooie foto’s en verhalen in vooral Thai. Een paar korte stukjes in het engels maar die waren dan weer niet echt interessant. We zagen wel dat er naast tentjes ook slaapzakken en matjes te huur waren, we kunnen dus nog overwegen te blijven slapen, wat we uiteraard niet doen. Dan maar de souvenirs en eetkraampjes af lopen. De souvenirs zijn veelal het zelfde en niet heel bijzonder. Op de weg naar boven zagen we een leuk t-shirt maar die hangt hier natuurlijk weer niet. We kopen een paar ansichtkaarten en gaan door om wat te eten. Uiteraard is alles in het Thai, maar we hebben wat gevonden en het smaakte prima. Boven op de berg is het wel vrij duur allemaal waarschijnlijk doordat al het voedsel ook omhoog gelopen moet worden over hetzelfde pad als dat wij hebben gelopen. Er lijkt geen weg te zijn die stiekem via de achterkant van de berg omhoog loopt. Dan plannen we de terugweg, wat willen we allemaal nog zien, wat kunnen we binnen de tijd nog belopen en wat is verstandig? Moeilijke keuzes want we willen meer dan kan en willen ook verstandig zijn wat een heel onhandige combinatie is! Uiteindelijk zijn we eruit en gaan we op pad. Al snel blijkt dat lang niet alle punten van de kaart op de bordjes staan. Als eerste komen we langs de boeddha die iets kleiner is dan onze verwachting. We zijn verwend door de enorme bouddha’s boven op een top van een heuvel. Wel leuk waren de bellen die erbij hingen. Daarna door naar een waterval. Onderweg komen we bordjes tegen dat we na 15.00 uur moesten uitkijken voor olifanten omdat hun ‘route’ door dat gebied loopt. Wij zijn verbaast dat zij zich ook al aan de tijd houden, helaas kwamen we ze niet tegen. Opvallend was ook dat er een parkeerplaats aanwezig was. Voor de fietsen inclusief verkeersbord. De waterval zelf was leuk om te zien, opvallend veel water voor een berg waar het volgens ons minstens een paar dagen droog is geweest. De waterval was in twee delen te bekijken en het 2e deel was duidelijker die van de beschrijving. Maar waar we nou achter de waterval moesten gaan staan om een prachtige doorkijk te hebben door de waterval was ons niet helemaal duidelijk. Misschien was er te weinig water?
En we gaan door naar het volgende punt van onze route, we kunnen qua tijd niet te lang treuzelen want afdalen in het donker lijkt ons echt onmogelijk. Een klein stukje terug en dan rechtsaf een lang pad in. Hier komen we als het goed is een ‘pond’ tegen, ofwel een meertje. Een mooi pad dat wel vrij recht was lopende door een bosachtig gebied en een enorm veld van varens. Wij denken dat het pad is aangelegd en word onderhouden door mensen die als dagjob ‘maaien’ hebben gehad. Onderweg komen we een riviertje tegen die over het pad heen loopt en voor een klein stukje het pad gebruikt als riviertje. Gezien mijn ervaringen met slippers in combinatie met water en zand ga ik heel voorzichtig over/door het water, ook al heb ik deze keer bergschoenen aan. Een klein stukje verder bedenk ik mij dat dit riviertje de vijver moet zijn. We zijn een beetje verbaast maar mooi was het wel. We gaan dus lekker door naar het 4e punt op onze planning (die overigens niet meer kan worden ingekort dus fout lopen is best moeilijk en zou heel naar zijn.
Aan het einde van het pad is een uitzichtpunt. Hier word pas echt duidelijk dat we boven op een berg zitten, als we de beklimming waren vergeten natuurlijk. De rand gaat direct over in een afgrond die best wel diep is en het uitzicht is prachtig. We vragen ons wel een klein beetje af hoeveel lager de bergen zijn die we vanaf hier kunnen zien aangezien we op de hoogste berg van de provincie Loei staan. Maar wie weet staat het uitzicht wel in een andere provincie 😉
De route loopt nu terug naar het pad omhoog langs de rand van de berg. Onderweg blijft de natuur prachtig en blijft de berg erg steil en hoog. We komen bij ons laatste punt van onze planning voor de afdaling en het is wederom een uitzichtpunt, deze keer nog hoger dan de vorige en Arianne maakt wat leuke foto’s van mij waarbij het erg handig is dat ik een rood t-shirt aan heb, anders had ik niet herkenbaar geweest op de foto’s. En natuurlijk alweer een mooi uitzicht. De lucht lijkt ook wat helderder te worden waardoor we verder kunnen kijken. En daarna nog het laatste stukje voor de afdaling begint.
De afdaling, de laatste 5 kilometer van onze tocht en daarin dalen we een kilometer… Dat kunnen we, appeltje eitje toch? De eerste etappe is ruim een kilometer lang en een van de zwaarste stukken die wij verwachten. De snelheid die wij lopen valt ons erg mee en het gaat best goed voor een afdaling. De volgende stukken gingen ook vrij snel en we zijn onderweg 1 keer gestopt voor wat drinken en fruit. Hier kregen we een of ander soort fruit, of een vrucht van een bloem die we in pittig spul (dat is vrij gewoon in dit land) moesten dopen en opeten. De vruchten waren enorm bitter en zurig. Ik zelf heb het bij 1 stuk gelaten, Arianne heeft er meerdere opgegeten. Vies was het niet trouwens maar lekker vond ik het ook zeker niet wel een ervaring. Bij een andere verdieping winkeltjes heb ik nog een leuk t-shirt gekocht van de berg.
Hoe verder we afdaalden hoe moeilijker het voor ons werd. De knieën vonden het echt niet leuk en begonnen op te spelen samen met de spieren die wij normaal weinig blijken te gebruiken. De voorkant van de bovenbenen bijvoorbeeld. De trap stukken gaan steeds langzamer en de gemakkelijke stukken van de weg omhoog komen we eigenlijk niet meer tegen, of de route veranderd is of dat wij moe werden laat ik in het midden. De laatste etappe blijkt toch echt het moeilijkste en duurt veel te lang. Achteruit lopen geeft voor een klein stukje een verlichting en maakt sommige steile stukken gemakkelijker. Rennen is ook nog uitgeprobeerd, ik zelf zag dit niet zo zitten omdat ik opzag tegen het afremmen! Onderweg kwamen we ook nog een groep apen tegen waarvan Arianne dacht dat het olifanten waren, de bomen bewogen namelijk nogal veel. De olifanten bleken niet langs te komen maar de apen waren leuk om te zien. Ze waren te ver weg voor de foto helaas maar het waren er wel flink wat.
Beneden gekomen was het nog niet donker, ons doel was behaalt! We moeten nog maar 2 dingen deze dag en dat is eten en naar ons huisje rijden. Het eten lukt nog aan de voet van de berg. Een paar Thaise dames zien ons strompelen en vragen vriendelijk of we iets willen eten. Na duidelijk werd wat ze hadden zijn wij neergestort en ging zij aan het koken. Een heerlijke maaltijd werd het! Weg gaan wouden we eigelijk niet, puur omdat we dan weer naar de auto moesten lopen. Toch maar gedaan en de autostoelen zitten heerlijk. Het rijden ging goed, lang leven een automaat! Bij de 7 Eleven hebben we drinken gehaald en een koud biertje want bij het hotel verwachtten we niet dat ze dat hebben. Deze inkopen vielen zwaar, ik stem voor een drive-in 7 Eleven!
En dan sluiten we de dag af met een koud biertje en een te hard bankje voor het huisje. Een prachtige en slopende dag. Met enige vrees kijk ik uit naar morgen, wat gaan de spieren doen?
Leave a Reply