De zon komt op, het is iets voor 6 uur. Vannacht nog een tussenstop gehad waar een aantal mensen de bus verlieten om naar een eiland te gaan. Wij komen in een dorpje aan, tenminste dat is wat ik er van maak. Het voelt meer aan als de middle of nowwhere. Alle tassen worden uit de bus gehaald en we moeten gaan zitten. Niemand heeft enig idee wat de bedoeling is en op de vraag wanneer de bus weer komt wordt er 8 uur gezegd. Dat is dus 2 uur wachten? Nou ja we zullen zien. Wederom moet er weer betaald worden voor het toilet. Maar na het eerste uur is het mannetje het ook zat en word er niet meer betaald.
De tussentijd is kort samen te vatten in ‘we wachten’. Er gaat een busje met een paar mensen weg naar een of andere bestemming en we wachten verder. Uiteindelijk mogen wij met nog iemand in een soort pickup met huif en bankjes stappen, we worden naar de bus gebracht het is ondertussen iets van half 9. Dit blijkt het lokale busstation te zijn waar wij in de aircon bus stappen. Dit is de iets luxere lokale bus die overal tussendoor stopt. We vrezen het ergste.
Onze angst werd bevestigd, het gaat heeeel lang duren. de beloofde 10 uur aankomst gaan we never nooit halen. Onderweg zien we wel hele mooie natuur, maar de stoelen gaan wat irriteren. Rond 12 uur is er een tussenstop om wat te eten, wat de gehele bus dan ook doet. Ik koop wat fruit en de bus gaat weer verder. De 3e persoon waarmee we in de bus gingen moet naar Khao Lak, de plek vlakbij waar Arianne les heeft gegeven vlak na de Tsunami. We besluiten ook uit te stappen. Het is ondertussen 14.00 uur, ofwel 18 uur onderweg het is wel mooi geweest.
We komen uiteindelijk in het zelfde hotel aan als deze dame. Ze wordt onder het lopen opgehaald door de eigenaar die de bus voorbij zag komen en bedacht dat zij daar liep. We kregen een kamer aangeboden voor een goede prijs en klaar waren we. Aangezien Khao Lak een kustplaats is, bekend onder de toeristen, gaan we op zoek naar het strand en bekijken we de omgeving. Totaal anders als net na de Tsunami, werkelijk onherkenbaar. De school waar Arianne is geweest is niet echt terug te vinden, vermoedelijk is het nu de enorme school die we onderweg in de bus hadden gezien.
Een baaldag was het ergens dus wel, maar de zee was heerlijk en het weer ook. ‘s avonds trakteren we ons op een gehele vis die, naar Thaise traditie, ook geheel op het bord lag, van top tot teen (ehm, van lip tot staartvin).
Terug in het hotel worden we uitgenodigd door de Engelse dame om mee wat te drinken – ze is vrijwilligster op een Thaise school om les in het Engels te geven. Dat klinkt bekend! Toch lijkt het een iets andere situatie dan in Arianne’s geval, wat wellicht te wijten is aan de (gelukkige) afwezigheid van een Tsunami. Er zijn nog meer vrijwilligers en we doen gezellig een drankje. Het zijn echter overwegend Schotse en Wales’e accenten, die lastig te verstaan zijn, bovendien worden er engelse drank-spelletjes gedaan (water is ook goed, en ook de 7 jarige Thais/Engelse dochter van de eigenaar doet mee) en we houden het op een bepaald moment voor gezien;
En dan slapen, heerlijk op een zacht matras!
Vandaag helaas geen foto’s…
[picasaview album=’Thailand28102012′ instantview=’yes’]
Leave a Reply