Na een goede nachtrust staan we op en genieten van een goede douche, we ontbijten beneden met een kom rijstsoep – erg vriendelijke Thai hier.
We raken met de eigenaar, Andy aan de praat, en hij vertelt dat hij voorheen 14 jaar een resort op Ko PhiPhi had, wat door de Tsunami vernield is. Hij zit nu 4 jaar in Khao Lak en zijn backbackers hotel is het oude vrijwilligers centrum voor de Tsunami – ik ben er dus geweest! Maar ik ken het echt niet terug. Heel Khao Lak is een plaats vol met hotels en shopjes, bijvoorbeeld zo’n 30 kledingmakers op een rij! Toen ik er was, was er welgeteld eentje die mijn jurk voor me wilde maken! Het is gewoon een andere omgeving – de school die we gisteren zagen moet mijn oude school zijn, met het huis van mijn voormalige logeeradres ernaast… Echt, als je me zou droppen en niet zeggen waar ik was, zou ik het in geen 100jaar herkend hebben… Gelukkig maar!
Maar goed, we vertellen aan de baas dat we naar Ko Yao willen – en hij vraagt van waar de bootjes vertrekken, dat is ergens ten noorden op Phuket eiland. Hij raad ons aan niet eerst helemaal naar Phuket town te reizen, dat is een uur voor niets heen en weer, maar eerder uit te stappen. Met behulp van Google Earth laat hij me het kruispunt zien waar we eruit moeten… dat is handig! Ook nemen we even een kijkje in Culemborg (gelukkig ligt mijn huis niet op een gele route waarbij je door de ramen naar binnen kijkt!), maar we zien wel zijn huis in de UK waar de auto van zijn neef voor de deurstaat, en de voordeur van het huis van zijn broer openstaat… dat je het even weet!
Hij helpt ons met waarschuwen om op tijd de bus naar Phuket aan te houden, en zo stappen we in de lokale bus. Het valt niet mee de bijrijder duidelijk te maken waar we eruit moeten (hij blijft Phuket roepen voor Ko Yao), en volgens mij betalen we voor een station tever, maar het publieke vervoer kost uberhaupt heel weinig, dus we overleven het wel. Paul’s GPSdevice blijkt weer erg handig, en we weten ruim op tijd waar we de bus uit moeten. De bijrijder is nu wel behulpzaam met het verzorgen van een taxi.
Aangezien we het niet zien zitten om (omstebeurt) achter op een motor te gaan zitten met onze rugzak, delen we een auto met een Thaise dame en worden naar de pier gebracht, dat is niet te ver – we moeten 10B belasting toeristen belasting betalen en komen aan op een heel klein piertje. We kunnen kiezen om of voor 2000B naar Ko Yao te worden gevaren met prive boot, of over een klein uurtje voor 125B met de gewone boot. De keuze is snel gemaakt.
We gaan aan boord met een aantal andere falang, maar vooral locale mensen (moslim dames met name) met heel veel bagage.. maar we passen er in en zelfs onze benen passen tussen de bankjes. Het is iets meer dan een half uur varen, en we zien onderweg al statige rots-eilanden op afstand liggen. We varen langs Ko Yao Yai (het grote broertje) dat vooral enorm groen is en inderdaad vrijwel niet bewoond (zo lijkt het, iig niet met hotels). Mensen op het eiland leven voornamelijk van de kokosnoot-palmen en rubber melken in de binnenlanden.
Onze bestemming is Ko Yao Noi, het kleindere eiland dat iets meer ontwikkeld is, dat is, iets meer hotels heeft.
Op de pier staat de Song Teaw al klaar en we stappen in bij de andere falang, niet helemaal wetend waar we eigenlijk heen gaan. We worden afgezet bij een hotel dat de chauffeur klaarblijkelijk bij ons vind passen. Hoewel het niet heel duur is, valt het ook niet helemaal in de smaak, en dus willen we verder kijken; echter is het busje alweer verder gereden en moeten we lopen – natuurlijk bij uitstek het geschikte moment om in een kuil te stappen en mijn enkel lichtelijk te zwikken, maar goed – het is algauw duidelijk dat het inderdaad een rustig eiland is – er zijn wel meer hotels/restaurants, maar die zullen met name in het hoogseizoen functioneren – dit is het eerste restaurant in Thailand waarin ons verteld wordt dat de keuken dicht is!
Op een bepaald moment besluit Paul om wat verder door te lopen terwijl ik bij de rugzakken blijf… Paul blijft wel erg lang weg, eerst vraag ik me af hoe lang de bocht wel niet moet zijn, en daarna vraag ik me toch af of hij niet gevallen is of zo… uiteindelijk komt hij terug, en heeft zijn teen verwond bij het terug rennen (op blote voeten) omdat hij het idee had zo lang weg te zijn… pfff – volgens mij is het tijd voor rust! We beluiten een stukje terug te lopen waar we wel leuke bungalows hebben gezien, Sabai Corner.
Het blijkt een goede keuze – het meest luxe huisje is nog beschikbaar, maar we waren al akkoord gegaan om voor een wat luxere optie tegaan, en dat is het zeker! Een prachtige houten bungalow met zicht (tussen de takken door) op zee, een groot bed met klamboe en een koelkast (we sjouwen al zeker een week een grote Chang Beer mee, dus een koelkast was wel een vereiste om die nog eens gekoeld te kunnen nuttigen!).
We zitten hier prima – we bestellen wat te eten en komen een Duits stel tegen die morgen een boottour willen maken, en aangezien je per boot (tot 7 man) betaald, is het altijd fijn met meerdere mensen te gaan. De groep wordt steeds groter en uiteindelijk gaan we morgen met z’n 7en! We genieten van een rustig avondje met wat bijschrijven en lekker zitten in het restaurantje!
De invloed van eb en vloed is groot hier, zeker nu met volle maan, daarom leken de stranden niet zo aantrekkelijk, maar 6 uur later ziet dat er heel anders uit! Morgen gaan we ervan genieten!
[picasaview album=’Thailand29102012′ instantview=’yes’]
Leave a Reply