Mijn eerste reis buiten Europa was ook meteen zonder mijn ouders. M’n zusje was er ook, maar die ging de andere kant van het land bekijken. Maar toch waren we met een paar 100 man of scouts eigenlijk. Want ja, we gingen naar een Wereld Jamboree, helemaal in Chili. Jaren voorbereiding gingen er aan vooraf, hard werken met mijn Telegraaf krantenwijk en veel sponsoring van familie en bekenden. Het lukte, de 5000 guldens waren compleet 🙂 We konden vertrekken!
Het verslag is geschreven naar aanleiding van de foto’s zoals die hieronder te vinden zijn. Het is maar 15 jaar later, dus niet alles zal nog kloppen in mijn herinneringen. Maar voor een indruk is het het lezen zeker waard.
De foto’s staan ook niet op volgorde helaas. Ik poog te beschrijven welke bij welk verhaal horen.
[picasaview album=’WorldJamboreeChili199899′ instantview=’yes’]
De reis begon op Schiphol, mijn troep bestond uit 36 deelnemers en 4 staf. In ons vliegtuig zaten 2 troepen. In mijn herinnering was het niet het grootste vliegtuig model, je kan je dus wel voorstellen hoe blij de medereizigers moeten zijn geweest, 72 opgewonden en overactieve kinderen in dezelfde ruimte als zij. Er werd veel gewandeld, geruild van plaats en spelletjes gespeeld. Erg gezellig en erg lang. In mijn herinnering was het iets van 12 uur vliegen, maar of dat met of zonder overstap was? In ieder geval stapten we over op Sao Paulo. Vies benouwd warm en we hadden een paar uurtjes. Ofwel de gitaar kwam erbij en het twisterspel was populair. Om een of andere reden vonden de mensen die niet hadden geslapen op hun vlucht hier wat moeite mee.
Aangekomen in Santiago de Chile, na een verschrikkelijke landing vanwege het snelle dalen van het vliegtuig nadat hij over de Andes heen was, werden we keurig vervoert, bijna allemaal met bagage, naar een slaap adres. Dit bleek een school te zijn, prima te doen dus. Veel van de stad bekeken, langs de sloppenwijken gereden en natuurlijk veel belangrijke plaatsen gezien. Onder andere het, volgens mij, vredespaleis. In ieder geval een belangrijk groot gebouw waar ze, geheel in engelse stijl, van wacht wisselde met veel militair uitziende mannetjes.Aangezien tijdens de Jamboree de laatste jaarswisseling van de eeuw was was het ook al bijna kerst. Heel raar om een dikke, warm aangeklede, kerstman te zien onder een parasol inclusief rendier. Ook de kerstbomen in landstijl waren bijzonder, vooral de nederlandse, we hadden er nog nooit zo een gezien 😉
Op naar Calama, een dorpje in de Atacama woestijn (daar komt mijn nickname dus vandaan) ruim 1500 kilometer verderop. Volgens google is dit ‘maar’ 29 uur rijden. Best te doen dus.
De praktijk pakte helaas anders uit. Als eerste hadden wij een heel sociale bus chauffeur die elke bus uit onze stoet hielp als er wat was. Ten 2e waren ons nieuwe bussen beloofd en waren ze vrij oud. Gevolg was dat er nogal wat pech was onderweg. Van lekke banden tot lekkende airco’s. Van een biels op de weg (best naar als je in het gangpad slaapt en hij onder de bus blijft hangen) tot een stukkende brandstofpomp die door de bijrijder vanaf het motorblok werd vervangen. Bijkomend probleem van dit soort problemen is dat je voedsel voorziening daar niet op voorbereid is. Ofwel er was geen avond maaltijd meer in de bus. Zoals sommige weten ben ik niet heel goed in te laat eten en ga ik raar doen als ik honger heb. Toen was dat zeker niet minder bleek. Terwijl iedereen in korte broek buiten liep, ondertussen middernacht geweest, zat ik met 2 truien en 3 dekens over mij heen in de bus te klappertanden en trillen. De bussen reden weg, ook al stonden ze stil. De poging mij naar buiten te nemen slaagde, maar binnen in de wachtruimte bewoog ook alles. Het was een rechthoekige ruimte, maar alle hoeken bewogen. Ofwel ik had honger! Meest vervelende was dat ik de halve pizza, die met 1 bus vol werden gebracht, niet op kon. Maar het zweven was wel over. Er is geen bus op tijd aangekomen bij ons ontvangst.
Calama was een bijzondere plaats, in de middle of nowhere in de woestijn. We overnachten in een kazerne van het leger. Dit gebouw was iets krakkemikkig. Als bijvoorbeeld 4 doushes of meer aan gezet werden kwam er weinig water uit en begon het hele gebouw te trillen. Later zag ik op TV dat de kazerne ook gesloopt zou gaan worden (en nog veel meer dingen die daar zijn gebeurd, tot executies aan toe). Maar het was wel mooi.
In de Atacama woestijn zijn veel dingen te zien, zo bleek. Een meer vol met water waarvan ze de diepte niet kunnen meten bijvoorbeeld. Bij zulke meren is het handig de bordjes of de boekjes te lezen. Dan weet je namelijk van te voren dat het water niet drinkbaar is <foto met een half rond meer>, en niet pas nadat je hebt geproefd en het een nogal rare smaak vond hebben. De Atacama woestijn is de droogste woestijn ter wereld. Ook zijn er gebieden waar het oppervlakte het meeste zou lijken op die van de maan en/of mars. <de 2 foto’s voor het bronwater> En geloof mij, het moet daar dan wel heel mooi zijn!
Een woestijn is geen woestijn zonder oase’s. Die wij bezochten had zelfs heerlijke warm water bronnen! En gezien de doushes was dit zeer welkom en verfrissend. <de waterbron foto>
Ook hebben de Chilenen nogal een bijzondere mening over knappe vrouwen. Zo vind je de ‘mooiste vrouw van Chili’ in een museum. Dit museum is geplaatst over de vind plaats van deze vrouw/mummie heen. Zoals elke mummie is ze nogal uitgedroogd en mager… Niet echt mooi volgens mij, maar wie ben ik? <foto met een circel erin is deze vrouw>
De bekendste plek in de Atacama woestijn is toch wel de Moon valley. DE plek om een prachtige zonsondergang te kunnen zien. Dus wij de zandduinen op om het mee te maken. Zelfs de Chilenen worden erg enthousiast van deze plek. Wij hadden de eer om nog iets veel bijzonderders dan de zonsondergang te zien, namelijk een wolk voor de zonsondergang! Een beetje jammer was dat dan weer wel. <Foto’s voor en na de man in een steegje>
Tot slot hebben we de kerst geviert bij een gastgezin. Bijzonder om te zien dat ze gezamelijk de cadeaus kopen en dat deze vooral nuttig zijn, ondergoed, sokken, kleding en allemaal nuttige dingen. En natuurlijk hadden wij hollandse prullaria waar ze heel blij van werden. <Foto met 1 scout en veel mensen>
En toen weer terug, iets van 1600 km naar het wereld jamboree terrein, en dat lees je in deel 2!
Paul
hey paul,
Ik loop al een tijdje met het idee om van de fietstaxis een reünie te proberen te organiseren, en ik kwam zo op google jouw verhaal tegen, zoveel bekende foto’s dus ik moet wel goed zitten dat jij ook bij mij in de troep zat.
Mijn naam is Naomi Gouwenberg en het lijkt me leuk om met elkaar in contact te komen en zo te proberen ook andere mensen uit dr troep te vinden.
Mijn email is michelnaomi@hotmail.com en facebook heb ik ook.
Graag hoor ik wat van je en hoop ik dat je nog andere mensen kent van die tijd.
Groetjes Naomi Gouwenberg