Rond een uur of 8 werden we wakker in onze eigen (verschillende tempo’s). Het bleek dat Paul en ik (ik = Arianne in dit geval) als heuse Doornroosjes hadden geslapen omdat wij beiden niets van de tyfoonNangka hadden gehoord. Christa en Nikki daarentegen, die later gingen slapen, hadden wakker gelegen in enigszins angstige afwachting of t dak op ons huisje t zou houden of niet… Gelukkig wel dus hoewel er op TV, busjes met luidsprekers en zelfs via een SMS van airBNB gewaarschuwd werd voor een eventuele evacuatie.
Na opstaan vertrokken we rond 10.30 uit ons huisje. Het regende nog flink!!! Wind viel mee, en eigenlijk geen sporen van de tyfoon behalve veel, heel veel nattigheid, maar wel een fijn (voor mij enigszins fris) temperatuurtje. We hadden van de Japanse fietster gehoord dat de kaart die zij gebruikte voor haar tempel bedevaart bij tempel 1 te krijgen was, dus dat was ons doel. We hadden t telefoonnummer van de tempel gekregen, dus relatief eenvoudig navigeren.
Langs de supermarkt voor ontbijt en lunch, en op weg. Ik reed deze keer en zoals Paul al zei, rijden is hier een koud kunstje, maar dan aan de verkeerde kant van de weg. Gelukkig heb ik 4 medeauto-genoten om me daar op essentiële momenten aan te herinneren ..!
We stopten bij een tankstation en Paul en Christa gingen kijken of ze een kaart verkochten, terwijl Nikki en ik genoten van haar ipod muziek op een verbazingwekkend drukke parkeerplaats. Nog verbazingwekkender was echter dat Paul en Christa terug gelopen kwamen onder de paraplu MET een map in boekvorm! In t Japans en een beetje verouderd (de express way staat er niet op) – maar wel gratis gekregen! Dus liepen ze terug om een bedankje te brengen.
Verder op weg, de stad uit de bergen in. Prachtige, bosrijke (en nog steeds natte) omgeving. Een mooi bochtig doorsteekje lieten we toch maar links (of was t nou rechts?) liggen omdat er toch wel erg veel takken op de weg lagen. De doorgaande weg was prima te doen.
We vonden tempel nr. 1 makkelijk, langs de weg in een dorpje. Het stopte net met regenen (voor een minuutje) dus vistten we onze dassen uit de tas voor een zelfontspanners foto, met de tempel op de achtergrond. Het complex bestond uit verschillende gebouwen, waarvan er 1, waar ook weer diverse lantaarns hingen, toch wel de mooiste was. Buiten stonden er diverse budhaberlden en natuurlijk een Japanse tuin met water en grote vissen.
In t tempelwinkeltje werden we geholpen door een enorm aardige non (als dat in t Boeddhisme ook zo heet….). We vonden een Engels boekje dat de pelgrimstocht beschrijft langs alle 88 tempels (per voet, fiets, bus of car). Van de non kregen we gratis eenzelfde gebruikt boekje, dat daar door bedevaart gangers die ‘klaar’ waren gratis bij. Daarna probeerde ze ons de gebruiken in de tempels uit te leggen en kopieerde on the spot de mantra’s in t Engels voor ons omdat toch wel bleek dat ons Japans niet afdoende was om deze uit t Japanse schrift voor te dragen…
Op naar tempel nr. 2. Hier kon je bidden voor ‘an easy childbirth’, dus hebben we voor deze tempel gezamenlijk de mantra opgezegd – just voor t geval dat! Gelukkig was t erg rustig, want t was nog al een verhaal en hier en daar moesten we echt even op adem komen.
Buiten was ‘t nog steeds erg nat en zelfs onze meubel spray was niet volledig opgewassen tegen de overvloed aan muggen, dus aten we de bentobox maaltijd in de auto op.
In tempel nr 3 zou je, als je in het heilige water keek en je reflectie zag, 92 jaar ou ind worden. Als je je reflectie niet zag, zou je in de komende 3 jaar sterven… Gelukkig werd het gegarandeerd dat je bij daglicht altijd je reflectie zou zien! Het was alleen lastig om het juiste plasje water te identificeren, dus ik heb maar in allemaal gekeken…
We vonden t wel tijd worden om een locatie voor de nacht te vinden, dus reden we een eind door richting Taksumatsu. In de Temple Guide staan heel veel Honshuku’s, Ryokan’s en gewone hotels (allemaal gradaties van luxe), met telefoonnummers! Easy navigating dus, maar op plaats van bestemming zagen we geen verdere aanwijzingen voor een hotelachtig verblijf. Ons gouden duo van vandaag, Paul en Christa gingen gewapend met het Japanse phrasebook op pad om t aan een vrouwtje in een klein winkeltje te vragen. De mevrouw rende vervolgens over de weg om de weg te wijzen waarna Paul en Christa geruime tijd verdwenen… Dat beloofd meestal iets goeds en ook zo in dit geval, want toen ze weer tevoorschijn kwamen hadden ze een paradijselijke locatie gevonden. Een eigen appartement voor 13.400 yen, met zitkamer, binnentuintje (in de regen), diverse kamers en een keuken. Er was een hofje om te parkeren en t paadje er naar toe liep door een prachtige tuintje. We werden geholpen door een heel vriendelijke oude man, die geen woord Engels sprak. Toch kwamen we er heel redelijk uit. Op bepaald moment belde hij een kennis, bleek een Amerikaanse die al 25 jaar in Japan woonde, waaraan Christa onze achtergrond uitlegde. Toen hij begreep dat Paul en ik familie waren en we verder vrienden waren, kregen we 3 kamers, aparte voor Nikki en Christa. We sliepen er toch op 2. Een kamer had 2 bedden, de andere Japanse inrichting met 2 matrassen op de grond.
Perfect!
We gingen op zoek naar een supermarkt omdat we zelf wilden koken. Na een zoektocht kwamen we beladen met ingrediënten weer naar buiten, alleen bleek achteraf de ‘rijst’ toch niet helemaal rijst te zijn, maar wel smakelijk. De keuken wad bij nader inzien niet helemaal paradijselijk, en een beetje oud en viezig, maar we redden ons best.
De inrichting was zo wie zo wel ouderwets, met oude banken die wel lekker zaten.
Op voor een gezellige avond voor een heerlijke nacht slaap, want de dagen zijn hoewel op zich toch niet heel druk, toch best wel vermoeiend. Maar deze dag kan in ieder geval weer worden toegevoegd aan ‘t boek vol herinneringen!
Leave a Reply