Dag 4, de grens over

De dag begint goed, om een of andere reden had een Spanjaard bedacht eerder te vertrekken dan dat was verteld aan de groep, of in ieder geval aan de meesten. Dus nadat wij mooi optijd waren opgestaan en snel hadden ingepakt kwamen we er bij de auto achter dat we te laat waren, samen met een derde van de hele groep. Gelukkig vormde de mini colonne al snel en waren we keurig op tijd bij de pont. Een mooie overtocht, met uitzicht op zee en de rots van Gibraltar.
Aangekomen in Ceuta, de Spaanse anclave aan de kant van Marokko, was de grootste uitdaging het vinden van de grensovergang. Je zou denken dat dat heel gemakkelijk is, zeker aangezien er maar 1 overgang is. Het tegendeel bleek waar. De bewijzering maakte het voor ons niet duidelijker. Het kan aan onze kennis van de talen liggen, niets wees op een grensovergang. Gelukkig vonden we het wel, gebaseerd op de kaart van een uitgezoomde TomTom kaart. Onderweg kwamen we vele dakar gangers tegen, waaronder degene waar we mee hadden afgesproken om tegen te komen na de boot. Helemaal goed dus.
Voor wie denkt, wat een avonturen voordat ze Europa hebben verlaten, hou je vast. Al rijdend naar de grens kwamen er andere dakar wagens terug van de grens. Deze konden ons vertellen, de grens is dicht voor zeker een uur! Iedereen heeft dus rechtsomkeert gemaakt en een briljante collega vond een strand waar we gezamenlijk konden parkeren. Na ruim een uur wachten kwam de Guarda de Seville, geen idee hoe je dat spelt, vertellen dat de grens weer open was. Korte samenvatting van de grensovergang is de volgende ‘nu snap ik beter hoe de palestijnen zich moeten voelen’. Een totale gaos. Spanje uit was geen probleem. In Marokko / niemandsland werd het interessant. Eerst een mensenmassa door die Spanje in wouden komen. Gewoon gas er op en doorrijden maar. Dan kom je in de rij voor Marokko te staan, met de mensenmassa achter je. Terwijl je word lastig gevallen door mannetjes die een soort van werk doen probeer je te achterhalen wat er moet worden ingevuld. Auto papieren, Visa geneuzel en dergelijke. Tegelijkertijd zie je elke paar minuten iemand over het hek klimmen en naar die mensen massa gaan.

Na 3 loketten en vele vriendelijke mannetjes verder mogen we Marokko in. Een mooie route start, beginnend met zoeken naar geld en benzine, het lampje is al gaan branden. Gelukkig lukt dit op tijd.

Daarna via de grotere wegen naar Fes. Binnendoor word afgeraden omdat er in dat gebied nogal veel drugs worden gemaakt.
Een prachtige route waar veel te zien is. Ook ontdekken we al snel dat die Marokkanen rijden als zotten. 1 moment was vooral een beetje angstig. Bij een inhaal actie van mijzelf bleek er al een busje in mijn dode hoek te zijn verschenen. Naar wat we hoorden van degene achter mij een absolute imbisiel die onmogelijk hard reed. In ieder geval was het resultaat dat de bus, al driftend door de berm heen, om ons heen reed terwijl ik aan het inhalen was. Heel bizar…

Onderweg hebben we heel veel gezien, schoolkinderen, gotische steden in het donker, politie op elke rotonde die het verkeer voor ons stil zet zodat wij door kunnen gaan als groep.
In het donker hebben we de laatste kilometers over de bergweg gereden en zijn we de grote stad Fez in gegaan. Best een uitdaging om met 4 wagens door de drukte heen te komen. Maar ook dat is helemaal goed gegaan, de camping is gevonden. Prima stadscamping waar het verbazend rustig is, gezien het zowat midden in de stad lijkt te liggen.

Morgen gaan we een bergpas over. Zoals het er nu uit ziet is de pas open, bij slecht weer kan hij worden afgesloten ivm gladheid en sneeuw. 200km, maar we zullen er lang over doen is de verwachting.