De avond voor we de grens over gaan hebben we goed nieuws gekregen. De vertrektijd bij het hotel is 6 uur geworden in plaats van 5 uur. Dat is toch wel fijn. We slapen in een hotel genaamd Doomms, een wat bijzondere naam die de fantasie prikkeld. Maar dat niet alleen, het bleek mijn slechtste nacht tot nu toe te worden. Het bed was niet zo fijn, rechts was nogal overdreven hard, links nogal zacht. Met als resultaat dat ik op mijn zij op het zachte gedeelte in slaap viel en in dezelfde houding wakker werd, meerdere keren deze nacht.Maar okee, het vertrek ging snel en soepel, om 6 uur onderweg. Wij dachten eerst nog lekker optijd bij de grens aan te komen, alleen bleek de grens een 3 uur verderop te liggen. Je zou denken dat het handiger zou zijn geweest in een stad dichterbij te verzamelen. Alleen is er geen stad dichterbij. Ik vraag mij serieus af waarom landen ruzie maken over de westelijke Sahara. Er is letterlijk helemaal niets!
De grens zelf is weer een belevenis. Eerst moeten we Marokko uit. Ergens uit gaan is meestal gemakkelijker dan erin gaan, alleen deze keer moeten we opletten dat de auto word ‘uitgevoerd’. Anders kan dit later problemen opleveren. Dus wij hebben weer braaf papiertjes ingevuld voor zover wij die begrepen. Alle autopapieren werd keurig opgehaald bij de auto’s en later kregen we 1 van de 2 kopieën weer terug. Er leek zowat een systeem achter te zitten.
Na de Marokkaanse grenspost is een stuk niemandsland. Iedereen kent dat begrip wel, maar in dit geval is het letterlijk van niemand. Met als gevolg dat er ook geen weg is. Slingerend over wat wielsporen en rotsen, heuvel op en af, kom je bij de grenspost van Mauritanië.
Onderweg komen we vooral autowrakken en afval tegen. Voor de grenspost staan ongeveer 20 auto’s uit Frankrijk en Spanje ‘geparkeerd’. Vermoedelijk worden die niet meer opgehaald. Naar verluidt is er wel opgeruimd, 5 jaar geleden stond het afgeladen met autowrakken en gestripte televisie.
Mauritanië is duidelijk anders dan Marokko. Van buiten af geen balies, wel een gebouw en een drugshandel. In het gebouw blijkt een kantoor te zijn waar het visum km worden afgegeven. Waar in Marokko een soort scherm staat met witte letters staat er in Mauritanië een standaard kantoor pc met aangesloten camera en vingerafdruk scanners. Heel modern maar met een knullige tafel en een knuppel als beveiliging. En natuurlijk duurt alles lang. In totaal hebben de 21 teams er 5uur over gedaan om Mauritanië in te komen.
De rit naar de overnachting was niet lastig gelukkig, de weg is prima en er zijn vrijwel geen afslagen. De overnachting is op een soort camping, er staan een paar huisjes/hutjes en het is aan het strand. Enige minpunt is dat het zo hard waait dat de tent bijna is weg gewaaid voordat hij is opgezet. Wel een prachtige locatie.
Een dag vol indrukken en vooral veel wachten. Het is verbazingwekkend hoe gemakkelijk dat wachten gaat in de brandende zon en een fles water in de hand.
Het zonnetje (L). Je gaat het koud krijgen ben ik bang bij terugkomst 😉
Ben wel benieuwd naar een uitgebreide zandanalyse van je reis 🙂
Dankje Paul al jij post zijn heel leuk Ik heb ze allemaal gelezen.
En vandaag is ook weer zo, jullie hebben een fantastisch ervaringen maar niet zo goeden matrassen misschien
Opblaasbaren matrassen is een goed idea een beetje laat julie zijn er bijna..
Enjoy every moment of the day’s to come it’s over behoren you know it.