Dag 15 & 16 Band d’Arguin national parc

Dag eerste volle dag in het park. Smorgens vertrekken we op een mooie tijd. Eerst naar de stad voor benzine en de laatste boodschappen om te overleven. De ruim 2 dagen in het park zullen we geen winkels tegen komen. Daarna eerst een stukje over de snelweg naar een ingang van het park. En dan is het echt raak, hop off-road de wildernis in.
Ik denk dat de meeste lezers nu denken aan een bos, misschien wel een oerwoud. Bijna ondoordringbaar met veel dieren en geluiden. Heb ik dat goed? Dan zit je helemaal mis!
In deze wildernis is vooral niets. Geen boom, geen water, wel uitzicht als er geen halve zandstorm voor het uitzicht zit. Eindeloos uitzicht over niets. Eigenlijk is het met geen woorden te beschrijven, zelfs foto’s zijn niet genoeg. Het gevoel ergens in een auto 50km per uur rijden, zonder een weg te zien. Zonder ergens tegenaan te kunnen rijden…
De temperatuur liep volgens de Mercedes op tot een kleine 45 graden. Prima uit te houden in de auto dus. Tegen de avond kwamen we op de ‘camping’ met het thema niets. Er was niets meer dan zand, duin en na zonsondergang een prachtige sterrenhemel. Na een ruime 2000 kilometer kwam het gevonden Sahara hout uit Marokko eindelijk van pas! Een heerlijk vuurtje, helaas zonder marsmelows, met ons allen rondom. De temperatuur is niet onder de 20 graden geweest denk ik.
Het slapen moest natuurlijk in de open lucht, rond het kampvuur.
We hebben sinds deze dag ook een gids bij ons. Per maximaal 5 auto’s 1 gids. Helaas heeft onze groep, van 4 auto’s, maar 1 auto bij zich met een achterbank. Dat is dus onze Mazda. Alsof 4 personen niet genoeg is nemen we een 5e erbij. Lex was er snel bij om een gids uit te kiezen. Selectie criteria: dun. Dus werd het the jacle, als dat is hoe je het schrijft. Een vrij mager mannetje met 1 tand. Hij spreekt goed Frans en geen engels. Ik spreek geen Frans maar Suzanne en Lex wel iets. We komen er prima uit met hem. Gezien wij de Mercedes mee hebben, die systematisch word onderschat door de gidsen, gaan wij voorop op zoek naar de wegen die ook voor hen te berijden zijn. Hij doet goed werk en weet zelfs af en toe onze differentieel lock te vinden.
Minpunt van deze dag is dat de beveiliging niet zo goed is in off-road rijden. Met als gevolg dat ze een keer stil kwamen te staan in het zand, de Mercedes moest uitwijken en eindigde op een stukje begroeid zandduin. Schade is een verbogen radiator en meer delen die bij de neus zijn verbogen tot tegen het motorblok aan. Met een lier en tywraps is alles weer op zijn plek getrokken en vast gezet. Hij rijd weer/nog.
Dag 2 in het park was een soort van meer van de vorige dag. Het blijft onvoorstelbaar hoe mooi niets is, het gevoel van vrijheid en oneindigheid of misschien juist eindigheid. Niet voor te stellen in Europa.
Wat ook onvoorstelbaar is is onze auto. Tot nu toe zijn we 1 keer vast komen te staan en is er niets stuk gegaan. Het stil staan was eigenlijk bij de eerste zandduin, een klein foutje bij het kennismaken. Daarna heeft hij ons, met 4 en 5 mensen erin plus bagage, overal doorheen geholpen. Ook door de stukken waar de landrovers ook moesten ploegen. Als we een minpuntje moeten noemen is het de vrije hoogte van de auto. Die is voor de paden die zijn uitgesleten, met stenen erin, net te laag. Met een paar vlinke klappen als gevolg. De power en het comfort is gewoon ideaal.
We hebben absoluut geen spijt van deze aankoop. Al moet ik eerlijk zijn, als ik dit nog een keer zou doen zou ik voor een andere wagen gaan, hoger op de wielen vooral. En niet met 4 mensen in de auto.

Terug naar de 2e dag in het park. Gisteren hadden we een plek om te slapen in the middle of nowhere. Vandaag zijn het een paar hutjes aan een rand van een dorpje en aan de andere kant iets wat er uit ziet als een vuilnis verzamelplek, vuilnisbelt zoals wij die kennen zie je hier niet. Het toilet is niet af en er is geen water. Uit het dorpje komt al snel meer dan een schoolklas kinderen die spullen willen hebben. Helaas worden er al vrijwel direct spullen uitgedeeld. Uiteindelijk blijven we hier slapen. Met excuses, er is miscommunicatie geweest, het had af moeten zijn bla bla.
Voor het eerst in Mauritanië ben ik blij dat we begeleiding hebben. Vanaf de grens rijden er 2 jeeps met nationale politie / leger mee. Inclusief wapens. Deze mensen hebben status in dit land, maar zijn niet zichtbaar agressief. De jeugd blijft wel op afstand of ze worden weg gestuurd. Ook die nacht bleven ze controleren en rondlopen rond het kamp. Zelfs tijdens een plasje werd ik gecontroleerd midden in de nacht. Uiteindelijk lijkt dit de enige plek te zijn waar wij ons onveilig hebben gevoeld. Al met al toch voldoende avontuur dus!

Ik schrijf net dat er helaas spullen worden weg gegeven. Het is niet dat ik de mensen hier niets gun. Het is alleen wel zo dat ze hier door de ouders op ons worden afgestuurd. Een vliegende steen richting of op de auto is helaas geen uitzondering als we niets weg geven.
Spullen geven is voor dat moment heel lief, nobel en misschien ook wel eerlijk. Maar de volgende bezoeker heeft er last van en de mensen zelf worden er niet wijzer van. En als klap op de vuurpijl is een deel nog ondankbaar ook. Kijken in de auto en vragen om de iPad. Aan de rand van de weg schreeuwen dat ze geld willen. Dat soort dingen.
Al zijn er ook zat mensen die gewoon willen zwaaien of heel blij zijn met de oude jurk of frisbee.