The end Banjul & auction 

Het laatste reisverslag van de challenge. Als ik thuis ben zullen er nog wat foto’s volgen, maar voor de reis zit het schrijven er, na dit verhaal, op.

Vanuit Dakar gaan we de grens over, via de verry, naar Banjul. De eindbestemming is wat onduidelijkheid, er schijnt gaos te zijn in de hotels, iets met dubbele boekingen door een storing. De organisatie heeft flink moeten werken om voor alle teams een plekje te vinden in een hotel.

Het eerste goede nieuws kregen we de avond van te voren. De vertrek tijd is een uur later vanwege de goede wegen. Er word hard gewerkt aan de wegen, sinds vorig jaar is er flink wat verbeterd blijkbaar. Het eerste deel hoeven we niet in colone te rijden. Heel fijn, geen gedoe met andere auto’s die sneller of langzamer willen.

Toch nog een flinke tijd rijden, we zien de natuur en de mensen langzaam veranderen. Vlak aan de grens wonen duidelijk mensen van een andere stam. Ze kijken een beetje boos en zijn een stuk onvriendelijker. We rijden lekker door zonder stop.

En hop daar is de grens Senegal Gambia eindelijk. Zoals het bij een Afrikaanse grens hoort, een tikje gotisch en onduidelijk. We worden aangesproken door een meneer, de organisatie staat klaar voor ons. We moeten even linksom de auto neerzetten. En ja daar is de organisatie, we geven de paspoorten af en wachten geduldig af. De organisatie heeft goede voorbereiding gedaan aan de grens. We mogen in een drie kwartier doorrijden naar Gambia, zonder paspoort. Of we even verderop willen parkeren en wel netjes recht please. We lopen 100 meter terug naar de grenspost voor onze paspoorten. Het valt voor de post zelf op hoe netjes alles is, geen geparkeerde auto’s. Het blijkt al snel dat er een hoge meneer langs gaat komen. Dit levert ook gedoe op met de begeleiding die we gaan krijgen. Het verhaal is dat wij die krijgen als wij eerder vertrekken, maar de hoge meneer als zij eerder vertrekken.

Blabla, we krijgen onze paspoorten terug en wachten op de andere teams.

Opeens is er beweging, er komen uniformpjes naar buiten, gaan in rijtjes staan en ook nog een rijtje burgers. Een sirene in de verte, een jeep die met een noodgang de bocht probeert te nemen, wat gedoe, en een rits volgautos. Leuk detail, in Gambia maken ze indruk door met piepende banden op te trekken om daarna 40meter verder te parkeren. Een grote man met witte kleding stapt uit en een seremonie begint. Hij komt gelukkig niet voor ons.

De andere teams komen ook binnen. En de grens gaat nu langzamer, alle mensen zijn bij de hoge meneer. Ook leuk is het om te zien dat de challenge en de veiling al bekend is bij de mensen. Er worden al auto’s bekeken.

We mogen onder begeleiding vertrekken naar de eind bestemming. De begeleiding lijkt een manier te zijn om aan te geven dat je gewaardeerd word. Tegelijkertijd hebben we nu gehoord dat er soms ook machtsspelletjes achter zitten. Door een begeleider te vragen en er een beetje voor te betalen doen de controle posten minder moeilijk. Tenminste, dat was het verhaal. We worden zo de pont/verry op begeleid, alle vrachtwagens moeten nog een ronde wachten. Verrassend genoeg passen alle auto’s op het schip. Het is ongeveer een uur varen naar de grote stad. Daar aangekomen begeleid een motor ons naar de eindbestemming. Deze man snapt niet dat wij hem niet kunnen volgen als hij met 70km per uur naar mensen zwaait aan de kant te gaan. Met veel moeite vallen we niet helemaal uit elkaar. Af en toe komen er wel wagens van de andere kant af te voorschijn.

Het hotel waar we verzamelen ligt afgelegen maar is werkelijk prachtig. Wij blijven hier 3 nachten, de meeste anderen krijgen een ander plekje ivm de dubbele boekingen. De eerste avond is er een heerlijke BBQ.

*de rustdag*

Vandaag moet de auto schoongemaakt worden gaan we bij ons project kijken. Het schoonmaken gebeurd door mensen van het hotel. En gezien ik de auto weer op slot had gedaan heb ik geholpen met de binnenkant schoonmaken.

Het bezoek aan de school was leuk. Je ziet  waar het geld van de auto naar toe gaat. Het is een basisschool met 5 lokalen waarvan er 1 is verdeeld in 4 kleinere lokalen. Daar zitten de oudste kinderen. Ze krijgen hier les in het Engels, en leggen alles, als nodig, uit in de eigen taal van je ‘t kind. Er zijn op deze school 4 lokale talen aanwezig. De leraren krijgen een klein salaris, echt niet veel.

Het leer systeem word uitgelegd, het lijkt voor mij als leek redelijk op ons systeem. De jongsten zingen, dansen en voelen om te leren. Hoe ouder ze worden hoe meer ze gaan doen met rekenen enzovoorts. De kinderen zijn echt te schattig.

Van de opbrengst van onze auto’s gaan ze een 2e gebouw bouwen. De school barst bijna uit zijn voegen. Wat al een heel goed resultaat is. Toen ze begonnen was het heel moeilijk om kinderen en krijgen. In het dorp was niemand ooit naar school geweest, dus er een ouders moesten worden overtuigd om hun kinderen erheen te laten gaan. Ondertussen is de vraag groter dan ze kunnen aanbieden en willen zelfs volwassenen naar school. De organisatie heeft naast deze basis scholen ook nog 2 vakscholen waar de leerlingen naar door kunnen stromen.

Al met al krijgen we een goed gevoel over dit alles. Het lijkt er echt op dat de school iets betekend voor het dorp en dus de omgeving. Het is de basis van vooruitgang in dit land. Want zelfs op deze school zien ze dat ongeveer een kwart van de leerlingen te weinig eten hebben om goed te kunnen leren. Helaas is er geen geld om dit op te kunnen lossen.

Toen wij er waren werd er, door de stichting mee genomen, bananen uitgedeeld. De eerste schillen lagen al snel in het zand. Mooi om te zien dat direct het uitdelen stopte om duidelijk te maken dat afval in een vuilnisbak hoort en niet op de grond. Direct werd dit opgevolgd door de kinderen. Het verschil begint dan toch bij de jongeren.

Als afsluiting mochten de leerlingen die er waren op de auto’s gaan zitten voor de foto’s. Een komplete gaos maar ze hadden heel veel plezier.

*de veiling*

Vandaag eindelijk de veiling. Even voor 10 komen we aan bij het stadion aan, er zijn al veel mensen aan het kijken naar de auto’s. Langzaam druppelen de andere wagens ook binnen. Veel vragen van mensen die zijn geïnteresseerd, benzine of diesel?

Dat wij een benzine wagen hebben blijkt geen groot minpunt te zijn voor de meeste mensen. De airconditioning is weer een pluspunt. We hebben de Mazda tribute hier al een paar keer gespot en ook zijn tweeling broer van Ford. We hebben er hier in 3 dagen al meer gezien dan in een paar maanden in Nederland.

De veiling begint, de spanning is aan de gezichten van iedereen af te lezen. De getallen gaan hard, dat gaan ze al snel gezien alles hier per 1000 gaat. De eerste auto gaat voor een bedrag dat niemand had verwacht. Uiteindelijk blijkt dat de meeste wagens zo’n 160000 lokale gevallen verkocht worden. Onze auto was uiteindelijk 1 van de duurdere met 191000. Grofweg zouden we omgerekend de kosten eruit hebben. Vooraf was ik al tevreden geweest met ongeveer de helft…

Opvallend is het wel, er staan veel wagens langs de weg te koop. Na wat gesprekjes begrijpen we dat deze auto’s vaak onbetrouwbaar zijn. Je kan denken een goede wagen te hebben gekocht om een week later geen auto meer te hebben. De wagens die wij brengen zijn in vergelijking erg goed. In onze ogen is dat net iets anders, maar gezien de opbrengst naar goede doelen gaan hoor je ons niet klagen.

Uiteindelijk is er in totaal, omgerekend, 52000 euro opgehaald. Een prachtig resultaat!

Wij blijven nog een paar dagen in deze omgeving. Morgen verhuizen we naar een ander hotel. Niet omdat het zo slecht is waar we zitten, maar het is wel ver weg van de bewoonde wereld. Het nieuwe hotel ligt in de stad en heeft een echt warme doushe,dat is ook wel weer eens fijn!

[acf field="{$Location}"]