De Mount Everest is waarschijnlijk wel de bekendste berg ter wereld en zeker de hoogste. En dus willen veel mensen deze berg op, het is een uitdaging, avontuur en vrijwel altijd een ‘once in a lifetime’ experiance. En zeker na mijn basiscursus alpinisme heb ik regelmatig de vraag gekregen of ik daar ook van droom. Meestal krijg ik wat scheve blikken nadat ik mijn mening heb gedeeld, en vandaag heb ik de behoefte deze in digitaal schrift te delen met jullie.
De algemene reacties
Je ziet het terug in veel reacties op de everest verhalen in de media. “gekkenwerk”, “ga iets nuttigs doen met je leven”, “geef je geld uit aan arme mensen” etc etc.
Over het algemeen begrijpen mensen niet dat iemand iets doet wat ‘gevaarlijk’ is, en als het geld kost, o wee. Wat daar meestal mee bedoeld word is dat iets gevaarlijker is dan zij doen of durven. Of iets waar zij zich niets bij voor kunnen stellen.
Iedereen stapt in de auto en kijk hoeveel ongelukken er gebeuren. Veel mensen voetballen, hoeveel voetballers ken jij die iets hebben gescheurd of gebroken? Motor rijden vinden veel mensen ook maar raar, levens gevaarlijk. etc etc.
Nu is het zo dat in de gehele alpen rond de 500 mensen per jaar overlijden. Is dat het bewijs dat klimmen gevaarlijk is? Nee want van die 500 zijn er maar een paar handjes klimmer. De rest zijn wandelaars die zonder planning en extra kleding gaan wandelen. Onderkoeld raken, verdwalen etc.
FEITJES
– Voor 2010 had de berg een verschillende Nepalese en Chinese hoogte. De nepalesen wonnen met 4 meter verschil 8,848meter. Sinds 2010 is dit ook de officiele hoogte met de opmerking dat de ‘rock height’ 8844 meter is.
– De oudste persoon op de top was 80 jaar en had voor de beklimming al 2 hartoperaties gehad.
– De jongste beklimmer was 13 jaar out.
– Gemiddeld 800 mensen per jaar proberen de top te bedwingen.
– De berg groeit jaarlijks met 4 milimeter
– Dit jaar (2019) staat het record op 24 beklimmingen, door sherpa Kami Rita met 49 jaar.
Maar ja, ik snap wel dat iemand de behoefte heeft dergelijke bergen te beklimmen. De ervaring en de uitdaging, samen met je lichaam, tot het uiterste te gaan. Jezelf uitdagen en iets doen wat je ooit niet voor mogelijk hield. Klimmen is iets dat je zelf moet doen, met anderen in de buurt maar jij moet zelf omhoog.
Dit is een groot deel van mijn reden om te klimmen, de mentale uitdaging.
Terug naar de mt Everest, als je een serieuze bergbeklimmer bent is de mt. Everest dus wel een een kroontje op je cariere. Het hoogste punt, dat soort dingen. Dus ja, ik begrijp dat iemand die droom heeft, die uitdaging aan wil gaan. De meeste klimmers doen het echt niet voor de wereld om zich heen.
Maar als je mij persoonlijk vraagt of ik de mt Everest wil doen? Nee, het staat niet op het lijstje, zelfs niet helemaal onderaan. Maar dat heeft niets te maken met het gevaar of iets wat daar op lijkt, het gaat mij om de berg die ik niet wil.
Het een ‘wandel berg’ waar je een mega conditie voor moet hebben, maar het is technisch geen bijzondere berg. De hoogte is de grootste uitdaging, het gebrek aan zuurstof maakt dat je met flessen moet gaan slepen. Iets wat ik zelf net een stapje te ver vind gaan. Als ik iets doe wil ik het zelf doen. En dan heb je nog de Sherpa’s. Zij hangen aan het begin van het seizoen de touwen op, maken de route klaar voor de ‘klimmers’. Feitelijk zijn zij de helden van de beklimming. Als ik dan de beelden zie blijf ik het wonderlijk vinden dat er een of andere bevoorrechte man of vrouw blij staat te zijn alsof het een wereldrecord is en die dan word gefeliciteerd door een sherpa die de beklimming voor de zoveelste keer doet.
Oh en niet te vergeten, het is heel commercieel geworden, als je grofweg een aantal tig duizend euro neerlegt, en een beetje geluk hebt met het weer een een lieve baas die je lang genoeg vakantie geeft, ga je gewoon die berg op.
Een goed voorbeeld van mijn ‘punt’ kwam in een documentaire voorbij. Deze man ging een wereldrecord poging doen, vanuit Nepal over de top naar China. En dan meteen, waarschijnlijk na een klein slaapje, weer terug over de top naar Nepal. De heen tocht ging als een zonnetje, geen probleem en hij komt vrij fit aan, pakt zijn portofoon en meld de expeditie leider ‘I quit’. Geen reden, maar gewoon klaar. Niemand begreep waarom.
Als hij weer op basecamp is, zonder top, verklaart hij zijn keuze. De Sherpa waar hij mee klom was zoveel fitter (deze man was overigens ook niet de jongste meer) dat hij zich schuldig zou voelen. Op de terugtocht had de Sherpa alles voor hem gedaan en vlak onder de top gewacht en achter hem aan gelopen. Zodat het record op zijn naam zou komen.
En dat was mijn mening. Een heel verhaal dat weinig mensen zal interesseren. En begrijp mij goed, het is knap om die berg te beklimmen. En voor iedereen die het doet heb ik diep respect.
Maar voor mij is het voorlopig een ding waar ik graag nee tegen zal zeggen.
Leave a Reply